Ik heb er in 2006 al over geschreven en in 2012 ook het college van de rechten van de mens, maar vandaag bleek opnieuw dat verzekeraars (en sommige rechters) er zich nog steeds aan schuldig maken dat ze bij de vergoeding van letselschade vrouwen discrimineren.
In dit geval ging het om een vrouw, die als kind was aangereden en daarbij zwaar letsel heeft opgelopen. Reaal stelde dat deze vrouw onder normale omstandigheden vanwege kinderen 10 jaar uit de roulatie zou zijn geweest en daarna maar 50% zou hebben gewerkt. Reaal overlegt onderzoeken waaruit zulke gegevens zouden blijken. De rechter gaf Reaal gelijk. Daargelaten of die onderzoeken overeenkomen met de realiteit, acht het college van de rechten van de mens dit standpunt in strijd met de anti-discriminatiewetgeving.
Maar moeten we ook geen andere insteek hebben? Bijvoorbeeld wat de kans geweest zou zijn dat benadeelde kinderen zou hebben gekregen of zou krijgen en wat bij de komst van kinderen de kans is dat deze benadeelde minder zou gaan werken. En die kansberekening loslaten op de schadeberekening vanwege een verminderde arbeidsparticipatie door het ongeval en de schade die daarbij hoort? Want er voorhands vanuit gaan dat iedere vrouw een kind gaat baren en kan baren, lijkt mij wat kort door de bocht.Daarnaast zal het per gezin en kind en opleiding verschillen of men na de geboorte van een kind minder gaat werken en hoeveel minder. Veel vrouwen en zeker hoger opgeleide mensen werken over het algemeen na zwangerschapsverlof gewoon door. Vanuit de bijstand worden moeders met kinderen tegenwoordig ook niet meer vrijgesteld van arbeid. Dus ik ben zeer benieuwd naar de onderzochte groep en gegevens in de door Reaal ingebrachte onderzoeken.
Statistieken zeggen vaak iets over het verleden en het heden. Bij letselschade ga je uit van de situatie zonder ongeval en een toekomstig scenario. Dan kan een statistiek iemand flink benadelen. Zo zal een statistiek in de jaren 70 nog een zeer geringe arbeidsparticipatie van vrouwen laten zien. Vrouwen zijn steeds meer gaan werken, dus de werkelijkheid heeft de tijd ingehaald. Huidige statistieken doortrekken aan de hand van te verwachten ontwikkelingen en prognoses lijken mij dan ook een veel beter uitgangspunt in de bepaling van letselschade.En als het al juist is statistieken uit het verleden en heden op over toekomstschade los te laten, dan lijkt het mij zeer reëel ook prognoses over de toenemende statistische eindleeftijd, prognoses over de arbeidsparticipatie van vrouwen in de toekomst en prognoses en (statistieken over) toenemende (bewuste) kinderloosheid mee te nemen.
Kortom: een respectvolle afwikkeling is er geen waarin discriminatie verscholen ligt.
Zie bericht NOS van 20 augustus 2014 op https://nos.nl/l/688616